Samostalna izložba turske umjetnice Asli Turkeli, pod nazivom “The World is Not Enough” otvorena je u ponedjeljak veče u Islamskom kulturnom centru u Baru.
Izložbu je otvorio reis Islamske zajednice u Crnoj Gori Rifat ef. Fejzić, a o njoj su govorili direktor Kulturnog centra “Yunus Emre” u Podgorici Džihan Ozdemir i glavni barski imam Muhjidin Miljaimi.
Asli Turkeli rođena je 1985. godine u Istanbulu u Turskoj. Diplomirala je na Yildiz Tehničkom univerzitetu, Fakultet za umjetnost i dizajn na odsjeku za kombinovane umjetnosti. 2014. godine postala je diplomac na IKBU Fakultetu za umjetnost i dizajn, Odsjek za primjenjene umjetnosti. Rad nastavlja u svom ateljeu u Istanbulu.
Izložba je sponzorisana od strane Ambasade Republike Turske u Crnoj Gori i Yunus Emre Turskog kulturnog centra. Direktor Turskog kulturnog centra je naglasio da je kulturni centar tek otvoren, ali da se nada da će njegovo prisustvo u Crnoj Gori doprinijeti da bude više ovakvih susreta čiji je povod kultura.
U katalogu koji prati izložbu, pisac Hüma Gencer je između ostalog zapisao sljedeće:“…Nešto za šta sama umjetnica pokazuje interesovanje je da u slikama o kretanju prema svim stranama univerzuma simbolicno pripoji arhitektonske skice, posebno džamije i osmanlijske gradjevine koje evoluiraju u oživljavanju formi umjetnikove mašte. Ove arhitektonske skice simbolično opozivaju panoptiku kao model razmisljanja da bi kroz njihovu funkciju boga religiski evocirali panoptizam. Slično kao sto bi arhitekta klasifikovanjem promena na skici, prema društvenim odnosima, statusom ili nazivima, tako i ona želi da istakne vezu univerzuma uz prisustvo vidljivih i nevidljivih elementima koji imaju svoju ulogu u tom krugu. Panoptizam se javlja kao model koji je umjetnica koristila i u skorašnjim izložbama. U svom projektu koji je radila 2008-2009 pod nazivom “Potraga za privatnošću”, vidimo jak uticaj definicija panoptizma, privatnosti i tjela koje je umjetnica istraživala i koje i dalje imaju uticaj kao jedan dizajnerski model prilikom i ove izložbene postavke.
Njeno interesovanje za islamsku umjetnost dolazi do izražaja zbog veoma aktivnog razumjevanja sufizma kojim iscrtava paralele rasporeda u univerzumu. Ove forme koje koristi kao što su muqarnas (stalagniti), munara i pogotovo minber simbolizuju komunikaciju sa bogom; konstruisane su na način da nas podsjećaju na razumjevanje. Ovo razumjevanje simbolički sačinjava jednu od njenih glavnih tema u diplomskom radu pod nazivom ” Analiza imaginamih tjela”…”
Istoričar umjetnosti Mehmet Kahraman je za radove prikazane u okviru izložbe “The World is Not Enough” napisao sljedeće: “Dekonstrukcija riječi ne nudi ništa u okviru bijega od poznatog “jezičkog zatvora”, ni pored pronalaženja realnijeg pojma u jeziku. Ne dodiruje jezičku suštinu ni simboličku superiornost, naprotiv prikazuje je kao neizbježan fenomen, iako ne pruža bilo kakav oblik zadovoljstva. Prema tome u izložbenim radovima Asli Turkeli pod nazivom “The World is Not Enough” vidimo kako fizička i arhitektonska tijela se spajaju pod okriljem islamske filozofije. Jezik kao takav, pored ova dva strukturalna objekta, zauzima komplementarnu poziciju nasuprot svoje deskriptivne uloge. Haotična struktura arhitektonskih objekata u njenim slikarskim radovima, predstavljeni kao kroz božansku dimenziju, dobijaju uz djelove tjela jedan dinamičan ritam. Kroz dekonstrukciju objekata Turkeli u svojim radovima transformiše arhitektonske planske skice u nove životne komponente koje ne pripadaju ovom svijetu. Takodje ove nove životne jedinice su adresirane na pripadnost kako komplementarnom tako i inkluzivnom indetitetu sufijske svijesti, prije nego da bi se reklo da pripadaju hijerarhiskoj percepciji. Spajanjem sa djelovima tjela, ove religiozne i lingvističke definicije u arhitektonskim komponentama su važne za vizuelno predstavljanje holističkog jezika koji ima oslonac na sufijskom vjerovanju.
Gledano sa istorijskog stanovišta, radovi umjetnika su u sprezi sa džamijama i minijaturama proisteklim kao rezultat sufijskog vjerovanja. Zajedništvo formi se ogleda u zaokupljenosti i percepciji islamskog sufijskog vjerovanja gdje se duševnim stanjem stvara jedna otvorena jezička veza sa posmatračkom publikom.”
