Potpisnici ovih redova su se opredijelili da ovaj tekst korespondira sa 13. julom – Danom antifašističkog ustanka u Crnoj Gori, 1941. godine, pošto je Omer Redžepagić bio među najeminentnijim učesnicima NOR-a iz redova Bošnjaka i Albanaca, muslimana u Crnoj Gori.
Potiče iz begovske porodice. Njegov otac, Emin Beg Redžepagaj, 1991. godine posthumno je odlikovan od strane Salih Beriše, tadašnjeg predsjednika Albanije.
U ranoj mladosti, kao medresant čuvene Kraljeve medrese u Skoplju (koju su pohadjali Bedri Elezaga i Musa Muharemi iz Ulcinja, te narodni heroj Rifat Burdžović Tršo, Idriz Ajeti i mnogi drugi sa prostora Balkana, a koji su poslije II svjetskog rata bili intelektualna i politička elita ex-Jugoslavije).
Na međunarodnom simpozijumu u Sarajevu posvećenom najpoznatijem turskom hadisologu, Muhamedu Taipu Okiću, koji je ranije bio profesor medrese u Skoplju, učestvovao je i Omer Redžepagić, kao jedan od rijetkih živih učenika ovog eminentnog naučnika i ispričao jednu hikaju – dogadjaj iz tog vremena.
Naime, Omeru Redžepagiću je kasnila novčana pošiljka od majke za odlazak kući u Plav. Zatražio je od profesora Okića na zajam neophodnu sumu. Sjutradan po pristizanju novca iz kuće, bez odlaganja je otišao vratiti profesoru dug. Profesor je pokušao da odbije vraćanje, ali je tvrdoglavi i pošteni Malisor insistirao bez mogućnosti odbijanja.
Na kraju profesor Okić je našao modus da mu medresa pokloni tu sumu.
Ovaj dogadjaj je posebno dirnuo studente iz Turske pokazujući principe medresanta iz Plava.
Od 1941. učestvuje u NOR-u, motivisan socijalnom i društvenom pravdom. Iz rata izlazi kao komandant bataljona.
Život nije mazio ovog psihofizičkog kolosa koji je podsjećao na stijenu otkačenu od Prokletija.
Poslije oslobodjenja od fašizma vršio je niz odgovornih dužnosti u Andrijevačkom srezu stavljajući u prioritete porodice palih boraca u NOR-u i siromašne familije, te ekonomski razvoj ovih pasivnih krajeva.
Nesporni autoritet u višenacionalnom, ali i arhaičnom ambijentu, gdje je saradnike i mase osvajao optimizmom i pozitivnom energijom, izrodio je zavist u krugovima gdje je djelovao.
Hapse ga 1950. godine i 40 mjeseci provodi u zatvoru na zloglasnom Golom otoku.
O ovoj ličnoj i društvenoj drami, koja ostaje jedna od najvećih mrlja komunističko-socijalističkog sistema, napisao je knjigu »Od nevolje priče«, izdate u Beogradu, a koju je »Pobjeda« objavljivala kao feljton.
Svi Golootočani su po oslobodjenju živjeli u permanentnom strahu od pretrpljenih tortura.
Omer Redžepagić je prvi skupio hrabrosti da povede političko-pravnu borbu za dokazivanje svoje nevinosti. Uspio je da 05.01.1961.godine izdejstvuje političko-partijsku rehabilitaciju, ali je na sugestiju zloglasne UDB-e izostala i rehabilitacija od strane državnih organa.
Od mladih dana je plijenio skromnošću koja mu je priskrbila harizmu i prijateljstvo sa braćom Mekuli (Hasanom i Esadom), kao i sa mnogim albanskim intelektualcima iz Vusanja i širom ex-Jugoslavije.
Bio je omiljeni sagovornik vrha crnogorske vlasti (Blaža Jovanovića, a posebno Veljka Milatovića, Andra Mugoše, dr. Sulejmana Redžepagića, Omera Kurpejovića, te mnogih drugih iz mlađe generacije).
Eminentni vajar Bogdan Bogdanović, bivši gradonačelnik Beograda i najveći protivnik Slobodana Miloševića, potom sociolog Ratko Božović, te filozof B. Djurić i mnogi drugi srpski intelektualci su ga permanentno kontaktirali.
Bio je u stalnoj konekciji sa akademicima: slikarem Vojom Stanićem, književnicima Radovanom Zogovićem, Dušanom Kostićem, Huseinom Bašićem, Zuhdijom Hodžić Berišom, Jašarom Redžepagićem, dr Šerbom. Rastoderom i mnogim drugima.
Do penzionisanja je radio i djelovao u rodnom mjestu – Plavu, kao profesor i direktor Radničkog univerziteta, gdje je bio omiljen i respektovan od kolektiva i okoline.
Samo njegovim ogromnim autoritetom spriječeno je krvoproliće u tom gradu na početku tzv. Antibirokratske revolucije.
U dva navrata je bio poslanik, odnosno delegat u Skupštini Crne Gore.
Odlikovan je Ordenom zasluga za narod III reda, Ordenom bratstva i jedinstva II reda, Ordenom za vojne zasluge sa srebrnim znacima, te zlatnom spomen medaljom Saveza boraca i antifašista.
Kao 93–godišnjaka smatrali su ga živom istorijom, a krasila ga je komunikativna alhemija.
Prije smrti 24.01.2018. godine posjetio ga je ambasador Kosova u Podgorici.
Napisao je dvije knjige; »Od nevolje priče« i »Plavski slučaj«.
Objavio je više eseja polemika i drugih tekstova u raznim novinama i časopisima: »Nin«, »Danas«, »Pobjeda« i dr.
Bio je 1992. godine član osnivačkog odbora Građanskog foruma Crne Gore, kao antiratnog pokreta.
Dr. Behlul Kanaqi – Podgorica
Sadik Pelinku – Ulcinj
