Šanse da u narednih sedam dana opština Ulcinj izbjegne blokadu računa su minimalne. Jer, ona bi, po presudi crnogorskih sudova, beogradskoj firmi „Partizanski put“ trebalo da plati nešto više od milion eura. Za opštinu u kojoj je prošle godine budžet realizovan tek pet miliona eura, to je velika suma novca. A prinudna naplata dolazi u trenutku kada lokalna uprava duguje svojim upošljenima šest zarada, te kada treba „našminkati“ grad za predstojeću turističku sezonu. Vlast u Ulcinju je gotovo bespomoćna, iako je predsjednik Ulcinja Fatmir Đeka uvjeren da je pravda na strani ove opštine. „Neko čitavo vrijeme preko sudskih instanci pokušava da uzme ono što mu ne pripada i što je već davno isplaćeno“, tvrdi on.
I možda u ovom slučaju ništa ne bi bilo čudno da „Partizanski put“ već jednom, 2007. godine, nije blokirao blokirao račun opštine i naplatio 550 hiljada eura. A sada je na naplatu ponovo (!?) došla glavnica i pripadajuće kamate za 24 godine koliko traje ovaj spor. Niko tada nije demantovao riječi nekadašnjeg pravnog zastupnika opštine Zorana Piperovića da „Partizanski put“ ne postoji kao pravno lice, da nema žiro-račun, da je ispisan iz registra privrednih društava u Srbiji, te da se u njegovo ime, u svojstvu „umiješača“, pojavljuju dvije privatne firme iz Bara!?
Tada je “Partizanskim put” bio dio „Nibens grupe“, čiji je vlasnik Milo Đurašković, rodom iz Berana, a kome se u Beogradu sudi jer je veliki broj preduzeća u Srbiji oštetio u procesu privatizacije. Stambenu zadrugu „Partizanski put“ Đurašković je kupio 2006. godine za 400 hiljada eura.
Čitav slučaj “Opština Ulcinj – Partizanski put” počinje, inače, 12.12.1990. kada je zaključen Ugovor između SIZ stanovanja opštine Ulcinj i Stambene zadruge „Partizanski put“ iz Beograda o uređenju građevinskog zemljišta, te ustupanju objekata i placa na ulcinjskom Pristanu na površini od oko šest hiljada kvadrata. No, “Partizanski put” je izvršio samo oko 60 odsto finansijskih obaveza prema opštini Ulcinj, što znači da nije ispunio stavke ugovora.
Zato je veoma mnogo neugodnih pitanja za sve prethodne vlasti Ulcinja od kojih i ono zašto nije raskinut ovaj ugovor? Pitanje je takođe što je sve preduzimano u ovom sporu nakon što je uplaćeno navedenih 550 hiljada eura glavnice? Zašto javnost nikada o tome detaljno nije upoznata? I što je sve preduzeto nakon što je prije godinu dana lokalni Parlament zaključio da treba formirati specijalni tim koji bi pomogao zaštitniku interesa opštine Ulcinj u ovim kompleksnim predmetima?
Sada se tek zna da je ova firma u državnom vlasništvu Republike Srbije i da je u restruktuiranju. Zato sada iz pravosuđa predlažu opštini Ulcinj da u Srbiji podigne tužbu protiv “Partizanskog puta” i da na taj način pokuša povratiti ranije plaćenu glavnicu, po presudi crnogorskih sudova.
Kada su u pitanju ovakvi slučajevi najlakše je pozivati se na odluke sudova kada je, kako bi rekao predsjednik Skupštine Crne Gore Ranko Krivokapić, u pitanju neznanje ili korupcija, ili možda – organizovani kriminal. Viđeli su to (i osjetili!) Ulcinjani i iz one znamenite „afere komarci“, iz devedesetih godina 20-og stoljeća, kada je opština Ulcinj umjesto 3660 maraka za avionsko tretiranje komaraca, po odluci Vrhovnog suda, platila čitavih 430 hiljada maraka, odnosno 120 puta više!?
Baš kao i u “slučaju Otrantkomerc” kada je prije nešto manje od dvije godine, zbog očigledne greške vještaka, za dug od 9,6 hiljada eura, plaćeno čitavih 270 hiljada eura ili gotovo 30 puta više!?
A sve ove bijedne epizode su tek predigra za “majku svih bitaka” koja slijedi u sporu “opština Ulcinj – Atlas grupa”. Naime, grupacija Duška Kneževića traži da joj opština Ulcinj isplati 10,5 miliona eura zbog štete koja je prije više od tri decenije nastala rušenjem objekata na Velikoj plaži. Riječ je o apartmanskom naselju “K1” sa oko 300 kamp-kućica, koje su još prije katastrofalnog zemljotresa 1979. godine, izgradile sindikalne organizacije sa Kosova. U antialbanskoj histeriji nakon 1981. godine to odmaralište Kosovara u Ulcinju je temeljno srušeno rješenjem tadašnjeg Republičkog komiteta za urbanizam i građevinarstvo.
Vlasti u Prištini su nedugo poslije ovog čina pokrenule sudski spor protiv opštine Ulcinj. Firma “Rekreaturs”, koju su registrovale izbjeglice sa Kosova, je odlukama srpskih organa postao njihov pravni sljedbenik. Firma je registrovana i u Crnoj Gori, u Budvi, i od opštine Ulcinj potraživala šest miliona eura za štetu nastalu rušenjem “K1” na Velikoj plaži. Nakon što je “Atlas grupa” postala većinski vlasnik “Rekreatursa” predsjednik njenog Upravnog odbora Mihailo Banjević je saopštio da potraživanje po tom sudskom sporu od opštine Ulcinj iznosi preko 10 miliona eura!? A Monitor je pisao da je Atlas grupa kupila većinski paket akcija Rekreatursa na crnogorskoj berzi za oko 60 hiljada njemačkih maraka!? I uz odluke crnogorskih sudova knjiži se kao vlasnik zemljišta i u Kamenovu đe je bilo odmaralište radnika Elektroprivrede Kosova. Na tom prostoru ona planira gradnju, dok 25 mještana Pržna, Svetog Stefana i Kamenova vode maratonske sudske sporove za povraćaj oko 15 hiljada metara kvadratnih zemljišta ekspropriisanih još 1957. godine.
U ulcinjski spor umiješala se i republika Kosovo 2012. godine i zatražila da joj se nadoknadi šteta za rušenje objekata u naselju “K1”. No, tužba je u Privrednom sudu godinu dana kasnije odbačena. U Prištini su najavili da će se zbog ove odluke žaliti evropskim sudovima.
