Pod izgovorom da je „gusarsko uporište koje ugrožava slobodnu plovidbu južnim Jadranom“ Mlečani su 1696. g. iznenada udarili na Ulcinj. Mletačka flota osvanula je ispred grada u jutro 10. avgusta. U opsadi je učestvovalo više od deset hiljada vojnika, od toga pet hiljada Morlaka sa područja Zadra. Predgrađe Ulcinja imalo je oko hiljadu stanovnika, pa su se Morlaci i ostale mletačke čete dale odmah na pustošenje varoši i paljenje kuća. „Za nekoliko časova bio je pretvoren u pepeo trud toliko vremena, a sve građevine u ruševine i pustoš“, bilježe mletački izvori.
na slici: Ulcinj u XVI vijeku
Braniocima je 22. avgusta stigla pomoć: osam hiljada ljudi iz Albanije, Podgorice, Bara i Krajine koje su predvodili braća Omer-paša i Ali-paša, sinovi Sulejman-paše skadarskog. Sjutradan su ih Morlaci odbili od mletačkih rovova, dok je artiljerija nastavila da bombarduje tvrđavu. Iz južne Albanije je, 26. avgusta, stiglo još dvije hiljade vojnika. “Zatrpavani neprekidnom kišom granata i metaka i neprestano napadani od strane Morlaka” Osmanlije su se, uz velike gubitke, povukli. U tvrđavu je upućen jedan zarobljenik da opsjednutima saopšti da se nikakvoj pomoći više ne mogu nadati. Ali njihova poruka je bila da će se boriti do posljednjeg daha. Mlatečaki izvori bilježe: „I onda kada su padali zidovi, njihova junačka srca nijesu posustajala“.
Trećeg septembra propao je i poslednji pokušaj Mlečana da se domognu tvrđave, a dva dana kasnije mletačka vojska se ukrcala na brodove i vratila u Boku.
Sam Ulcinj je teško stradao; utvrđenje je bilo jako oštećeno, kuće srušene, predgrađe sravnjeno sa zemljom, a okolina grada opljačkana. U pristaništu je zapaljena jedna tartana i galeota, kao i nekoliko barki. Ali, nije bio uhvaćen nijedan gusar, jer se većina njihovih brodova bila sklonila u Bojanu. U tom je napadu 50 mletačkih vojnika poginulo, a stotinu ih je ranjeno.
Pokušavajući da opravdaju ovu avanturu i utrošena materijalna i finansijska sredstva, njihovi izvjestioci su saopštavali da je trgovačka flota Ulcinjana nakon ovog napada spala na dvadesetak barki male nosivosti, dok je sam providur Đirolamo Dolfin zaključio: „Ulcinj nije osvojen, ali, ako je glavni cilj pokušaja bio da se kazni drskost i smjelost ovih gusara, može se reći da je pokušaj uspio“.
Ulcinjani su u toj bici imali za saveznike pleme Hoti. Zbog iskazanog herojstva, skadarski paša je odlučio da Hoti ubuduće imaju prednost nad svim plemenima sjeverne Albanije.
(iz knjige: Ulcinj u Osmanskoj imperiji, autora Mustafe Canke, str. 31-32)
