Početkom 30-tih godina 20. stoljeća Ulcinj je bio uglavnom poljoprivredni kraj sa 48.000 maslina, 4200 stanovnika i 200 stalno zapošljenih.
Imao je, prema zvaničnim podacima 1931. godine, oko 60 soba za iznajmljivanje, tri gostionice i deset zgrada koje su služile za prenoćište putnika. U svim slučajevima sobe su bez kupaonice, električne rasvjete i tekuće vode.
Ali, to je bilo nedovoljno za smještaj gostiju s obzirom da se u avgustu te godine na ulcinjskoj Maloj plaži dnevno kupalo 600-700 ljudi. Precizniji su podaci za jul, kada je registrovano 110 turista iz Albanije i Italije, te 160 domaćih.
No, za kratko vrijeme, usljed državnih razloga, sve se dramatično promijenilo. Početak rada Solane (1934.g.) označio je početak procesa elektrifikacije, izgradnje vodovoda, iskorjenjivanja malarije i izgradnje pristaništa.
U narednih pet godina izgrađeni su hoteli „Republika“, Jadran“ i veleljepni „Ko-op“ (kasnije „Galeb“), pa je Ulcinj od kasabe postao prepoznatljv turistički i industrijski grad.
Početak Drugog svjetskog rata prekinuo je ovaj lijepi dio ulcinjske istorije. Na novi zamah trebalo je čekati 2,5 decenije.
Tačno 25 godina trajala je najljepša epizoda u razvoju grada (1965 -1990.), a od tada težak i siguran pad.
Ako je suditi po ovim istorijskim ciklusima, red je da, opet, krenemo uzlaznom putanjom.
