Jedna od najrizičnijih ulica u Ulcinju, kada je riječ o bezbjednosti djece i mladih u saobraćaju, je ulica VelezeritFrašeri, koja se prostire ispred Osnovne škole ,,Maršal Tito” i Srednje škole ,,Batstvo-Jedinstvo”. Tokom dolaska i odlaska u/iz škola, po riječima učenika/ca, ulicu prelaze ,,gdje im je najbliže”, ne vodeći, pri tom, računa ni o svojoj, a ni o bezbjednosti drugih učesnika u saobraćaju.
Sa druge strane, u jutarnjim i popodnevnim časovima, kada počinje ili se završava školska nastava, pomenutom ulicom je skoro nemoguće proći. Nepropisno parkirana vozila, neadekvatan prilaz školama, nedovoljan kapacitet putne infrastrukture koji može da ,,istrpi” toliku frekvenciju saobraćaja, nepoštovanje saobraćajnih znakova koji zabranjuju polukružno okretanje u pomenutoj ulici, samo su neki od uzrokakoji dodatno otežavaju saobraćaj u ovom dijelu grada.
Kada se opisanoj situaciji dodaju nepovoljne vremenske prilike(kiša, snijeg…) i smanjena vidljivost, onda dolazi do velike gustine (zakrčenja) i situacije u kojoj je gotovo nemoguće bezbjedno učestvovanje u saobraćaju.
Na neke stvari ne možemo uticati (vremenske prilike), ali na one na koje možemo, neophodno je koordinisano i ciljano djelovati.
Lokalna zajednica, kao element teritorijalne organizacije države, imaj značajnu ulogu u sistemu bezbjednosti putnog saobraćaja. Ponašajući se u duhu društveno odgovornog subjekata, lokalnazajednica u prioritetima svog djelovanja mora uvrstiti i prioritet dostizanja zadovoljavajućeg, prihvatljivog nivoa bezbjednosti saobraćaja. Time se ona istinski posvjećuje društvenoj odgovornosti i obavezi zaštite ljudi u saobraćaju, njegujući time svoju društvenu vrijednost.
U funkcionalnom aspektu, upravljanje bezbjednošću saobraćaja na lokalnom nivou može se postaviti analogno upravljanju bezbjednošću saobraćaja na nacionalnom nivou, određujući mu funkciju podsticanja stvaranja multisektorskog partnerstva u razvijanju i sprovođenju lokalnih planova bezbjednosti saobraćaja na putevima i postavljanju lokalnih ciljeva, na osnovu kojih bi se određivale adekvatne intervencije i pratilanjihova implementacija i efektivnost.
Međutim, hajde da krenemo od jednostavnijih i ekonomski, manje zahtjevnih rješenja.
Kako bi se spriječio ili makar sveo na najmanju moguću mjeru, prelazak ulice ,,bilo gdje”, neophodno je postaviti zaštitnu ogradu, koja bi se prostirala duž cijele ulice, sredinom razdjelnog ostrva. Na ovakav način obezbijedilo bi se poštovanje horizontalne saobraćajne signalizacije, odnosno, prelazak ulice samo na pješačkim prelazima. Takvim pristupom, smanjile bi se saobraćajne gužve koje izazivaju pješaci koji nepropisno prelaze ulicu ,,na svakom koraku”. Sa druge strane, povećala bi se bezbjednost samih učesnika u saobraćaju i smanjio rizik od saobraćajnh nezgoda.
Sa druge strane, možda, ekonomski zahtjevnije rješenje, koje će dati dugoročne rezultate jeste izgradnja etažnog parking prostora i onemogućavanje parkiranja vozila na samom kolovozu. Na ovakav način, ulice bi bile rasterećenije, učesnici u saobraćaju sigurniji, a saobraćajne gužve smanjene.
Međutim, ono što je možda trebalo reći na početku, a što je preduslov rješavanja bilo kog problema, jeste volja donosilaca odluka da se problem riješi.
Ovaj tekst nastao je kao dio projekta ,,Bezbjedni u saobraćaju”koji Udruženje za bezbjednost saobraćaja Crne Gore sprovodi sa Udruženjem za podršku djeci i mladima ,,DRUG”, a finansijskije podržan od strane Ministarstva kapitalnih investicija Crne Gore.
Udruženje za podršku djeci i mladima,,DRUG”
Dašić Ivana,
Projekt asistent
Predsjednik Udruženjaza bezbjednost saobraćaja Crne Gore
Jozo Brisković,
Projekt koordinator
